குழந்தையின் மனம்**

 

**குழந்தையின் மனம்**  

ராஜு பத்து வயது சிறுவன். அவன் வகுப்பில் அமைதியாக இருப்பவன். ஆனால் அவன் மனதிற்குள் எத்தனை பயங்கள், கேள்விகள், கனவுகள் என தெரியாத குழப்பங்கள் நிறைந்திருந்தன.  

அவன் வீட்டில் அப்பாவின் கடுமையான சொற்கள், அம்மாவின் மெளனம், பள்ளியில் ஆசிரியரின் கண்டிப்பு, தோழர்களின் கேலி—இவை அனைத்தும் அவன் மனதில் கனன்று கொண்டிருந்தன. ஒரு நாள், அவன் வகுப்பில் ஒரு கணிதப் பிரச்சினைக்கு பதில் சொல்ல முயன்றான். தவறாக சொல்லிவிட்டான். ஆசிரியர் கோபமாக, *"என்ன ராஜூ, இதெல்லாம் தெரியாமல் எப்படி படிக்கிறாய்?"* என்று கேட்டார். வகுப்பின் சிரிப்பொலிகள் அவன் இதயத்தை கிழித்தன.  

அன்று முதல், ராஜு பேசாமல் ஆனால் உள்ளுக்குள்ளேயே சொல்லப்படாத வார்த்தைகளால் துடித்தான். அவன் மனதில் ஒரு சிறிய குரல் தொடர்ந்து கேட்டது: *"நீ தோல்வி. உனக்கு எதுவும் புரியாது."*  

வாரங்கள் ஓடின. ராஜுவின் முகத்தில் மலர்ச்சி மறைந்தது. அவன் தனியாக இருக்க ஆரம்பித்தான். பள்ளிப் பணிகள், தேர்வுகள், வீட்டு வேலைகள்—எல்லாமே அவனுக்கு ஒரு சுமையாகத் தெரிந்தன. ஒரு நாள், அவன் அம்மா அவனை கவனித்தாள். *"ராஜூ, உனக்கு என்ன? ஏன் இப்படி மௌனமாக இருக்கிறாய்?"* என்று கேட்டாள்.  

ராஜு கண்ணீர் விட்டான். அவன் மனதில் இருந்த பயங்கள், தாழ்வுணர்வுகள், கோபங்கள்—அனைத்தும் வார்த்தைகளாக வெடித்தன. அவன் தன் மனதைத் திறந்து காட்டினான்.  

அன்று முதல், விஷயங்கள் மாறத் தொடங்கின. அம்மா அவனுடைய உணர்வுகளை கவனித்தாள். ஆசிரியரிடம் பேசினாள். பள்ளியில் ஒரு மனநல ஆலோசகர் ராஜுவுடன் பேசினார். சிறிது சிறிதாக, ராஜுவின் மனம் இலேசாகியது.  

**கதையின் Moral:**  

குழந்தைகளின் மனதில் ஏற்படும் சிறிய பிரச்சினைகளும், அவற்றைக் கவனிக்காமல் விட்டுவிட்டால் பெரிய பாதிப்புகளாக மாறலாம். குழந்தைகளின் உணர்வுகளைக் கேட்பதும், அவற்றைப் புரிந்துகொள்வதும் மிகவும் முக்கியம்.  

*"ஒரு குழந்தையின் மௌனம்... உள்ளே ஏதோ ஒரு கதையை சொல்கிறது."*